"Durf te kiezen voor een 60-plusser, het kan zomaar mooi uitpakken"
Gerardus kwam ineens thuis te zitten. Maar liefst 43 jaar lang had hij gewerkt als spuiter van metalen onderdelen. En toen ging het bedrijf failliet.
Hij vertelt me; “Ik was 61 jaar destijds. Drie jaar lang heb ik iedere week gesolliciteerd. Gelukkig kon ik mijn zoon af en toe helpen, hij is hovenier. En ik mocht een keer een maandje bijspringen bij een bedrijf dat even extra handjes nodig had. Maar dat was het dan ook.. Je kunt je voorstellen dat ik ontzettend blij, maar ook nerveus was, toen ik bij Groothuis na al die tijd weer aan het werk mocht. Echt heel mooi, fantastisch gewoon. Gelukkig werd ik goed opgevangen. De eerste dag was spannend, maar het was een hartelijke kennismaking. Het ging eigenlijk vanzelf. Alles werd me uitgelegd over de soort lak en het spuitwerk. Het verschil in laagdikte tussen voorlak en aflak. Maar verder is het werk eigenlijk hetzelfde. Het is echt rot om op die leeftijd weer opnieuw te beginnen. Maar nu ik hier al weer 1,5 jaar zit, gaat het goed. Ik werk ook met prettige jongens. Heb ook niet het gevoel dat het niet bij te benen is. We hebben een leuk clubje, we carpoolen en het is ook leuk om elkaar buiten het werk op te zoeken. Mijn pensioen kijk ik dan ook niet naar uit. Ik houd niet van thuiszitten, dat weet ik nu maar al te goed. Ik ben erg blij dat ik mijn laatste werkjaren op deze manier in mag vullen. Ik voel me nuttig en dat is fijn voor een mens."
Wij waren bij Groothuis op zoek naar een spuiter in onze fabriek. Heel eerlijk, we hadden de sollicitatie van Gerardus al eens eerder voorbij zien komen, maar gingen toen voor een jonger iemand. Die werkte overigens maar korte tijd bij ons. Toen via een uitzendbureau Gerardus weer op ons pad kwam - hij was toen 64 jaar - hebben we hem uitgenodigd voor een gesprek. De contactpersoon van ons uitzendbureau is eerst bij Gerardus thuis gaan kijken of het een goede match zou kunnen zijn voor ons bedrijf. Ja, ook onze eerste reactie was; “Oeh, die leeftijd”, maar daarna zeiden we toch “Oké, laat maandag maar eens komen”. Hij begon met een contract voor een half jaar en dat werd later verlengd tot zijn pensioengerechtigde leeftijd.
Het lijkt inmiddels net of Gerardus hier al jaren werkt. Hij is er prettig ingerold. Het voelde meteen van beide kanten goed. We krijgen steeds meer te maken met de gevolgen van de dubbele vergrijzing en jonge mensen zijn niet per se vakmensen. We willen natuurlijk wel graag jongeren, daar kun je jarenlang op bouwen. Maar specialisme vind je niet zomaar bij hen. Dat komt voort uit jarenlange ervaring. Spuitwerk is echt vakwerk, in ons vak eigenlijk de kers op de taart. Het bepaalt hoe je product er uitziet, daarmee de kwaliteitsperceptie van je producten en daar word je uiteindelijk op beoordeeld. Iemand die dus eigenlijk door de maatschappij aan de kant geschoven wordt, die minder kansen op arbeidsmarkt heeft, doet bij ons dus zeer belangrijk werk.
Ja, we stonden destijds met de rug tegen de muur. We zaten echt verlegen om hulp. We schoven onze vooroordelen aan de kant en omdat het op uitzendbasis was, konden we het in ieder geval proberen. En dat heeft heel erg goed uitgepakt. De subsidie was daarnaast een mooie bijkomstigheid.Inmiddels weten we, we zouden het weer zo doen. Eerst op uitzendbasis, dan kijken of het goed gaat samen en dan een contract aanbieden.
"Schuif vakmensen dus niet zomaar aan de kant op basis van leeftijd, wij weten hoe goed het uit kan pakken!"
Margo Wesselink
